Секогаш мирисаше на Милано…
Го препознав нејзиниот парфем на скалите и застанв преплашен дека можеби заминала.
Не, не е…
Ги пакуваше своите работи.
Ме погледна преку рамо, задишна, изненадена … држејќи го на градите мојот плав џемпер.
Смислив илјада работи кој сакав да и ги кажам, а и таа имаше нешто смислено, колку што ја познавам…
Да си кажевме нешто од тоа, само ќе ги заплеткавме работите. Вака, работите сами се отплеткаа како клопче волница испуштено од рака.
Задивувачки, едноставно…
– Само сакав да имам нешто твое… Засекогаш…
Ја зумирав кристалната капка во нејзиното око, која светеше како утринска роса.
Среќно момче сум јас…
Некои режисери ќе го потрошат целиот свој живот чекајќи вакава сцена, и повторно нема да успеат да ја снимат.
Ајде коњу…
Кажи и…
Осетив дека аголот од усните ми бега од контрола.
Сакаш нешто мое? Засекогаш?
– Да ли презимето може да послужи?