Дури и најпаметните, најобразованите, најрационалните меѓу нас не се имуни на сиренскиот повик на универзални формули за да го добиеме она што го сакаме. Не мора без тешкотии, но полесно е да работиме напорно кога знаеме каде одиме и дека навистина ќе стигнеме таму. Затоа, кога ќе наидеме на некој што проповеда дека „само“ треба да замислиме што сакаме и кога ќе замислиме доволно силно, тоа ќе се оствари, под превртувањето на очите треба да ја проголтаме магичната мантра и да си дозволиме тивка надеж дека можеби такво нешто не може да ни одмогне.
Неодамна, за online-изданието на британскиот Vogue, Жизел Ла Помпе-Мур напиша статија за тоа како времето на пандемијата може да биде идеално за вежбање на уметноста на „манифестацијата“ за која тврди дека навистина и го сменила животот и ја навела да постигне голем број цели, со години наназад поставени. Поврзувајќи ја својата наклонетост кон оваа полумагична практика со детска опсесија со вештерки (со која можам целосно да се соглаам), авторката пишува дека замислувала добри оценки уште во училишните денови, а потоа навистина ги добивала, и како аргумент колку е моќна оваа практика, таа ја споменува фантастичната писателка Бернадин Еваристо, која вели дека започнала да ја визуелизира наградата „Маn Booker“ уште во 90-тите и дека навистина ја добила! Дваесет и нешто години подоцна, но сепак ја добила!
„Манифестацијата е материјализирање на мислата или верувањето во физичка форма, заснована на идејата дека нашиот ум е моќна алатка за создавање. Ако имаме капацитет да видиме нешто и да веруваме во нешто, тогаш имаме капацитет да го примиме во нашите животи. Без оглед дали е под маската на законот за привлекување, космичко уредување или креативна визуелизација, манифестацијата се споменува и се предава во големите светски религии, Ајурведските учења, духовните текстови и идеологиите од новата ера“, тврди Ла Помпе-Мур и е во право. Исто како што плацебо има свои ефекти и никој не се сомнева во моќта на нежната самохипноза, манифестацијата секако помага, или во секој случај е невозможно да се докаже спротивното. Затоа што ако навистина сакаме нешто и дејствуваме во таа насока, има големи шанси да го постигнеме. Ако, пак, се обидеме да манифестираме, а работата не се случи, тогаш едноставно ни недостасува трпеливост или уметност, затоа што не веруваме „во суштина“ или не ја гледаме нашата цел, дури и ако мислиме дека правиме сè како што треба. Но, оваа авторка е упорна да нè убеди во позитивните аспекти на уметноста на манифестацијата.
„Јас манифестирав сè, од преселба од една во друга земја и станови исто како на списокот со желби до средба со Сара Џесика Паркер, но придобивките од манифестациите што го менуваат животот секогаш лежат во рамките на самоиспитувањето и внатрешната работа што ја предизвикува манифестацијата. социјалните ограничувања се навистина објективни и дека не можеме нужно да посакаме милијарда долари пред спиење и да чекаме да се оствари желбата. Но, исто така, вели дека манифестацијата ни обезбедува алатки за да разбереме како нашите сопствени ограничувачки верувања создаваат метафоричен чадор што ги попречува нашите желби да стигнат до нас како капки дожд. „Комбинација од отпакување на недостатоците што ги верував за себе, длабоки размислувања за тоа кои наследни верувања ги собрав во училиште, детството и општеството, и дали навистина верувам дека тие важат за мене и дека ја преземав власта над мојот сопствен живот. Сето ова ми даде можност да ја манифестирам својата работа, живот полн со среќа и повеќе или помалку сè што досега сакав да постигнам“.
Звучи како навистина добра реклама и ако се согласиме на мала суспензија на неверување, можеби ќе бидеме скоро подготвени да ја испробаме манифестацијата (но, само додека никој не ја гледа). Ако се согласиме на она што ни го кажува Ла Помпе-Мур, тоа не е совршено едноставна и лесна практика и важно е навистина да препознаеме што сакаме и да се растовариме од сите оние ментални гласови што ни кажуваат колку се неразумни нашите желби и неостварливи аспирации. Без разлика дали ќе се сретнеме или не со Сара Џесика Паркер на крајот од баладата, рецептот изгледа како нешто што може да ни помогне во животот.
Рокси Нафуси, советник за емоционално здравје и експерт за манифестации (бидејќи се чини дека и тоа постои), сведочеше дека оваа стратегија и помогнала да најде љубов, да создаде семејство што го сака, да започне успешен бизнис и да надмине сериозни проблеми со зависност, депресија, анксиозност и вознемиреност… За почеток, Нафуси советува: „Самољубието и врската што ви овозможува да бидете најблиску до вашето автентично јас, е првиот чекор во манифестирањето од нашите потсвесни верувања и она што се чини дека го заслужуваме. Свртете ја зависта во инспирација, па кога ќе се најдете на социјалните мрежи во режим на споредување, сменете ја рамката во верување дека она што го гледате е подеднакво можно и за вас. Бидејќи енергијата привлекува слична енергија, вежбајте благодарност со тоа што ќе напишете позитивни работи во дневникот, од тоа да ве насмее некој на улица или колку сте уживале во утринското кафе, бидејќи тоа ви помага да го репрограмирате мозокот за да ги видите позитивните страни на животот “.
Сето тоа звучи прилично познато и не се разликува во суштина од стандардните совети за самопомош, но она што навистина е факт е дека честопати нашите стравови, чувства на несоодветност и несигурност не попречуваат на патот кон остварување на нашиот целосен потенцијал!